Eskiden böyle düşünenleri kınardım, hatta acıyarak bakardım. Çünkü mutlak mutluluk işte orada dışarıda bir yerde sadece siz körsünüz diye düşünürdüm. Eh o zamanlar cahilmişim, belkide biraz polyanna mışım evrene pembe çerçeveler içinden bakıyordum belkide kim bilir. Hala öyleyimdir aslında, çerçeveleri kırıldı belki o gözlüklerin fakat kırılan camlardan bazıları gözüme batmış olacak ki evrenin bazı yerleri pespembe, güzel mi güzel adeta bir cennet geliyor bana.
Çevremde çok fazla insan vardır beni düşünen, herkes bir yerden düşüncelerini belirtir doğru yolda ilerlemem için ve çoğu zaman ilginçtir ki haklı olurlar. Fakat ben bildiğimi okurum yinede çünkü 'En iyi yol bildiğim yoldur.' derim. İnatçıyımdır da o konuda kimseye kulak asmam aslında, ben o yüzden buyum diyebiliyorum.
Oradan oraya sürükleniyorum tabi ki kocaman bir okyanusun ortasında, hayat bir derya bense üstünde bir kayıkçı. O beni istediği gibi gezdirir gerçekte, biraz kürek sallarım burun kısmının yönü değişir geri kalana bakarsın dalgalar içinde hala sallanıyorsun. Hiç çarşaf gibi olmuyor işte o deniz... Tamam! İşte bu süper her şey yolunda dediğin an. Tam küreklere asılacağın an, işte tam o an. Dalgalar yine başlar, nereden gelir bilemezsin ve yine bir oraya bir buraya sallanır gidersin. Pusula ise hiç değişmez, tek bir yeri gösterir hep.(Son nefes!)
O yüzden işte kimse mutlu olamaz hayatta, mutlak mutluluk yok bu evrende. Varsa da biz hiç bir zaman öğrenemeyiz. Biz ki burnumuzun ucunu göremeyen insanoğluyuz, kalbimizin içinde saklı olan mutluluğun nasıl farkına varacağız...
İşte yedi adımda Mutluluk;
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder